غزل شماره ۱۲۲
هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد خداش در همه حال از بلا نگه دارد
حدیث دوست نگویم مگر به حضرت دوست که آشنا سخن آشنا نگه دارد
دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای فرشتهات به دو دست دعا نگه دارد
گرت هواست که معشوق نگسلد پیمان نگاه دار سر رشته تا نگه دارد
صبا بر آن سر زلف ار دل مرا بینی ز روی لطف بگویش که جا نگه دارد
چو گفتمش که دلم را نگاه دار چه گفت ز دست بنده چه خیزد خدا نگه دارد
سر و زر و دل و جانم فدای آن یاری که حق صحبت مهر و وفا نگه دارد
غبار راهگذارت کجاست تا حافظ به یادگار نسیم صبا نگه دارد
تفسیر
معامله با خداوند بهترین معاملات است. تو به خلق خدا یاری برسان تا خدا تو را در کلیه امور زندگیت یاری دهد. رفتار دیگران با ما در واقع انعکاس رفتار خود ماست. چنانچه با دیگران از روی مهر و وفا رفتار کنیم آنها نیز با ما رفتاری مشابه خواهند داشت. در کلیه امور به خدا توکل کن که قادر مطلق است نه به بنده خدا که در مقابل خدا ناتوان و عاجز است.